Thea Harmans. Wenst een huiskamer.
“In 1991 kwam ik door posttraumatische dystrofie in een rolstoel terecht. Mijn rechterbeen was in een slechte staat en dat ging van kwaad tot erger, tot het in 2001 zo slecht ging dat mijn been tot boven mijn knie geamputeerd werd."In 1991 kwam ik, Thea Harmans, door posttraumatische dystrofie in een rolstoel terecht. Mijn rechterbeen was in een slechte staat en dat ging van kwaad tot erger, tot het in 2001 zo slecht ging dat mijn been tot boven mijn knie geamputeerd werd. Na de amputatie heb ik met een prothesekoker geprobeerd te lopen, maar dat wilde niet lukken. Na een tweede poging met een nieuwe prothese moest ik de moeilijke beslissing nemen om te stoppen met proberen. Op dat moment gebeurde er veel met mijn eigenwaarde en de kijk op het leven, tot ik in 2017 een programma op tv zag over osseointegratie van het Radboud UMC. Met osseointegratie wordt een prothese direct bevestigd aan het skelet, zodat een prothesekoker niet meer nodig is.
Ik ben direct naar de huisarts gegaan met de vraag of ik hiervoor in aanmerking kon komen. De huisarts verwees mij door en vanaf dat moment ging ik aan de FISICA fysiotherapie om af te vallen en sterker te worden. Niet alleen het trainen, maar de hoop op een lopende toekomst maakte mij sterker. In het Radboud UMC kreeg ik een keuring; er werden foto's gemaakt, psychologisch onderzoek gehouden en gesprekken gevoerd met mensen die al een osseointegratie hadden gehad. Het wachten kon tot twee jaar duren, maar gelukkig kwam er versnelling in het proces omdat ook het Erasmus MC de procedure uit ging voeren. Ik maakte daar kennis met Dr. Waes en Heleen de Graaff en kreeg groen licht om aan de osseointegratie te beginnen. Ik was 13 kilo lichter en voelde me fit en sterk. Ik maakte kennis met medewerkers van Rijndam en de osseogroep. Een week na mijn operatie volgde mijn ontslag uit het ziekenhuis en begon ik met mijn revalidatie. Ik vond het fijn om patiënten te zijn in een verder stadium in de richting van weer kunnen lopen. Het motiveerde mij enorm en de osseogroep was een fijne, gezellige groep.
Voor de oefeningen kreeg ik een klein voetje aan mijn implantaat. In de loopbrug waar een weegschaal op stond moest ik met 5kg van mijn lichaamsgewicht, 20 minuten lang staan, met elke week 5kg erbij tot ik op iets meer dan de helft van mijn lichaamsgewicht kon staan.
Halverwege 2018 kreeg ik mijn nieuwe been. Het voelde zo geweldig, emotioneel en bijzonder om weer op twee voeten te staan. En dan vooral het besef: ik kan staan! We oefende met staan en kleine stapjes in de brug, daarna met elleboogkrukken en vervolgens met een wandelstok. Ik leerde opnieuw traplopen en fietsen op een home trainer. Fietsen was een grote wens en na de home trainer leek de gewone fiets een goed plan. Helaas viel ik van de fiets, een enorme schrik met veel verdriet en pijn. Gelukkig kon Dr. Waes alles repareren en moest ik wederom geduld hebben om alles goed aan te laten groeien. Vanuit het Erasmus MC mocht ik direct naar huis, maar kon alleen maar liggen. Ik hield de moed erin en toen de foto's lieten zien dat het bot weer netjes gegroeid was kon ik opnieuw naar mijn osseogroep voor therapie. Toen was het alweer begin 2019. Alles moest ik opnieuw oefenen; met de krukken lopen over de brug tot weer alleen met een wandelstok.
Met een operatie werd het weefsel dat om mijn pen was gegroeid weggehaald en na een aantal dagen rust kon ik weer doorgaan met oefenen. Mijn doel was om de avond vierdaagse te wandelen; vier dagen 10 kilometer per dag lopen. Ik wist dat ik het kon en startte een donatiepagina voor osseointegratie van het Erasmus MC en Rijndam Revalidatie. Na een proefloop met een nieuw been, de C-leg4, werd deze aangevraagd.
Door corona en wederom nog een operatie om een teveel aan weefsel te verwijderen is alles wat vertraagd, maar ik heb de moed nooit opgegeven en ben heel blij met de keuze die ik heb gemaakt om te starten met osseointegratie. De steun, toewijding en het medeleven dat ik kreeg van het team van het Erasmus MC en Rijndam zijn zo belangrijk geweest voor mij en mijn man Koos. Nu ik weer kan lopen en mijn doel daarin heb bereikt hoop ik na de pandemie de osseogroep een waardig afscheid te kunnen geven, want wat hebben wij een geweldig cadeau gekregen!